گرانی مسکن یکی از اصلی‌ترین عواملی است که مردم ساکن در کلانشهرها را به حاشیه‌نشینی سوق داده است. کارشناسان بسیاری با اشاره به اینکه مردم نباید صرفا به دلیل قیمت بالای مسکن از زندگی در شهرهای بزرگ محروم شوند، پیشنهاداتی در مورد کاهش متراژ مسکن و ساخت خانه‌های 30 متری ارائه داده‌اند که با مخالفت برخی کارشناسان بخش مسکن روبرو شده، به‌ویژه که مخالفان معتقدند بازار مسکن بیش از هر چیز  از توزیع ناعادلانه مسکن و ابزارهای مالیاتی در رنج است.

به گزارش مجله دلتا جلوگیری از مهاجرت به حاشیه شهرها با کوچک‌سازی متراژ منازل مسکونی، در حالی نیازمند یک بازتعریف قانونی است که خود به تغییر فرهنگ و رویه زندگی ایرانی نیز دامن می‌زند، چرا که چنین وضعیتی با کشور ما که عمدتاً به‌دلیل پیشینه فرهنگی عادت به زندگی در خانه‌های بزرگ داریم، قابل مقایسه نیست.

تبعات اجتماعی با تغییر استانداردهای زندگی

اولین قدم برای ساماندهی مسکن برای قشر های ایرانی کوتاه‌کردن دست سوداگران مسکن است. تغییر استانداردها و الگوها در سبد مصرفی خانوار ایرانی، باید در اولویت آخر قرار بگیرد. از آنجا که خیلی از مناقشات و اختلافات خانوادگی به‌دلیل کوچک بودن فضای مسکونی اتفاق می‌افتد، تبعات اجتماعی چنین اقدامی نباید مورد غفلت قرار گیرد. حتی اگر چنین طرحی عملی هم باشد، کثرت واحدهای ساختمانی مسائل اجتماعی و فرهنگی خاص خود را همراه خواهد داشت. در کنار آن، ساخت فضای عمومی، خدمات و سرانه مختلف باید حتماً مورد توجه قرار گیرد، زیرا مسکن را نمی‌توان جدا از مسائل اجتماعی و فرهنگی دید.

شاید در نظر اول با توجه به افزایش قیمت ، چنین طرحی یک راهکار خوب برای ساماندهی مسکن در کلانشهرها به‌ خصوص تهران است، اما با توجه به سابقه اجرای چنین طرح‌هایی در کشور زیاد نمی‌توان امیدوار بود که  پروژه‌هایی این چنین مورد توجه قرار گیرد و این امر به همان فرهنگ غلط ما در نارسایی اجرای سیاست‌ها برمی‌گردد. به‌علاوه باید این را در نظر داشت که خانه قرار است محلی برای زندگی و سکونت و نه فقط یک خوابگاه باشد.